Przejdź do głównej zawartości

Przepraszamy za usterki


Grzebię, przestawiam, ustawiam. Może to chwilę potrwać, ale potem będzie już pięknie. Miałam już dość tego siermiężnego widoku, gdy tu wchodziłam.
Przepraszam więc za wszelkie niedogodności i błędy, które mogą się pojawić.

W ramach odświeżania wstawiłam swojego mordacza. Jakoś tak znowu zdjęcie znad morza. No cóż, moja miłość do Bałtyku nie ustaje i wychodzi na to, że jedynie tam się fotografuję. Ale to dobrze, bo przynajmniej z uśmiechem na twarzy, w końcu woda, piasek, palmy (sztuczne) :)

A jak wam się podoba logo?
Osobiście jestem zadowolona.

Będzie pasować do wrocławskiego i tego oraz tego :)
Kapelusz pozostanie tak jak jest (raczej, ale kto wie) więc do re brandingu jest jeszcze szkicownik.

pozdrawiam
Emilia

Komentarze

  1. Ślicznie tu u Ciebie, podoba mi się i to bardzo;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki! Jeszcze dopieszczam i grzebię w CSSie metodą prób i błędów :D
      To był blog traktowany po macoszemu, ale ostatnio więcej na nim się dzieje więc musiał nabrać trochę ogłady :)

      Usuń
  2. Może być:)
    I bardzo się cieszę, że dopieszczasz TEN blog, można będzie pogadać:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Musi :)
      Pogadać można wszędzie, chociaż to prawda, że tutaj mam największy słowotok ;)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sanditon

Żyłam do niedawna w błogim przekonaniu, że mam zaliczone wszystkie powieści Jane Austen i jedyne co mi pozostaje, to czytać kilkakrotnie, to co już znam. Jakież było moje zdziwienie, gdy w bibliotece wpadła mi w ręce książka Sanditon podpisana nazwiskiem w/w autorki. Niestety oryginalny rękopis Jane, to zaledwie pierwsze dziesięć rozdziałów i kawałek jedenastego, cała reszta została dopisana przez pewną damę* . Jak ma się, to do odbioru całości? No właśnie, zmiana narratora przebiega płynnie, druga autorka stara się zachować styl oraz zamysł oryginału próbując dociekać dokąd zaprowadziłaby swoich bohaterów Austen. Trzeba przyznać, że wychodzi jej to dość sprawnie i szycia nie widać na pierwszy rzut oka. A na drugi? Już całkiem wyraźnie. Pojawiają się zdania, które Jane nigdy nie włożyłaby w usta swoich bohaterów. To co w oryginale pozostałoby subtelną aluzją, dającą czytelnikowi pole do domysłów, tutaj wykładane jest wprost. Ze zdumieniem przyjmowałam niektóre wydarzenia, tak odb

Tęsknota

 Wiecie, co? Trochę mi tęskno za pisaniem na blogu :) Jestem trochę zmęczona tym szybkim tempem instagrama, gdzie, co chwilę ładują się nowe posty... Może by tak wrócić... Popisać o książkach, o filmach, o życiu...  A tak se marudzę :)

Nawijanie rzeczywistości (02)

Odkąd mam kota czuję się trochę, jak młoda matka, która z palcem dźgającym kupkę zachwala swoje dziecko gościom, gdzieś między obiadem, a deserem. Niestety nie jest to mały kiciuś, od patrzenia na którego oczy robią się mokre i wstępuje w człowieka Elmirka. Jest to KOT. Pewnego dnia przyszedł i został. Czy na zawsze? Nie mam pojęcia, znika czasami na kilka dni. Przypuszczam, że prowadzi podwójne życie i bardziej niż my interesują go zasoby w misce, która stoi w kącie. No cóż. ma on jednak swój urok (oprócz pcheł i ktowieczegotamjeszcze ) jest klasycznie czarny z intensywnie zielonymi oczami. Musiał być przesłodkim kociakiem (wciąż jeszcze jest młodym kotem, ale już nie kiciulkiem). No tak, tutaj co niektórzy się zorientowali, że trochę nakłamałam w pierwszym zdaniu nadużywając słów mam kota . Raczej ten kot ma nas... na uwadze przy ewentualnym wyborze domu. Ale dziś odniosłam mały sukces. Przekonałam kota do pudełka. Sami wiecie, te wszystkie filmiki pokazujące koty w pudełka