Wrocławski Ksiel

Kisiel dobra rzecz.

Jako, że jestem otwarta na wszelkie książkowe propozycje (nie licząc tych kilku na które jestem zamknięta na głucho), to sobie czasem coś tam wygrzebię nowego. Co nie znaczy, że jest to nowość. Tak sobie grzebnęłam łapką w stercie książek niedrogich i wyciągnęłam autorkę całkiem mi nieznaną. Stop. Autorkę, której ksywka przewinęła mi się przez jakieś forum, ale jeśli chodzi o dokonania literackie, to była to dla mnie nowość.

Książka przykuła moją uwagę okładką. Lubię ładne okładki, takie które wynikają z treści, niejako ją podbijają, puszczają oko do czytelnika i tak dalej. Okładka rzecz ważna. Fakt, że nie najważniejsza w przypadku literatury, ale jestem estetką, lubię ładnie mieć. Również na półce z książkami (jeśli tylko się da, bo np. kupując zebrane w dwa tomy Kroniki Amberu Zelaznego robiłam to z zamkniętymi oczami, nie było innego wyjścia, jak przymknąć oko na okładki - TAKI np tom I)
Jak już napatrzyłam się na front, zaczęłam patrzeć na plecy utworu, żeby dowiedzieć się, co ma on do zaoferowania. Kto go popełnił i jak skonsumować. A tam niespodzianka. Akcja powieści dzieje się we Wrocławiu i trochę w Breslau (dla nie kumatych między Wrocławiem z książki, a Breslau jest około 70 lat odległości). Nie było rady, trzeba było zakupić :)

Tytuł: Nomen omen. Autorka: Marta Kisiel. Bohaterowie: ruda i biuściasta Salka, siostry Kasatee eeee no te Bolesne, Niedaś, parę innych postaci, których wymienienie byłoby już grubym spoilerowaniem oraz Wrocław. Wrocław został przedstawiony najbardziej normalnie (nie mam pojęcia jakim cudem).
Gatunek? Chmm, horror komediowy.
Powiedzmy, że horror. Poczucie humoru dość absurdalne, mi się podobało ale (zawsze musi być jakieś ale (najlepiej jak jest lane z beczki;))... autorka każdym zdaniem próbowała skłonić potencjalnego czytelnika do śmiechu. Ilość dowcipów na stronę zdecydowanie mnie przerosła i zmęczyła. Na prawdę wolałabym, żeby dała trochę odetchnąć swoim bohaterom, żeby panie starsze były chociaż ciut mniej odjechane, a Salka wywijała swoimi kończynami w sposób bardziej skoordynowany, a nie tylko, jak się autorce przypomniało, że dawno nie było żadnego salta, to rymps bohaterką o glebę. Nawet jednej linijce nie odpuściła. Każda się skrzy dowcipem, słowną przepychanką, aluzją i żaluzją.

Niestety na mnie żarty słowne nie działają. Jestem czytaczem-oglądaczem, co oznacza, że jak czytam to od razu widzę obrazami więc bawią mnie bardziej żarty sytuacyjne* niż słowne przepychanki, gdzie bohaterowie stoją i gadają do siebie. No bo ja widzę, że oni stoją, gadają, ale w sumie to nic się nie dzieje. Co innego papuga na przejściu przy Aquaparku. O, to już jestem w stanie sobie wyobrazić. Pani Kisiel jest natomiast mistrzynią słowa, do czego zapewne obliguje ją wykonywany zawód, czy tam wykształcenie, nie będę się czepiać szczegółów ;). Książkę zatem skonstruowała wręcz brawurowo. I brawo jej za to, bo dostarczyła mi łatwej i przyjemniej rozrywki na dwa wieczory. Przy okazji powspominałam sobie czasy, gdy mieszkałam w okolicach Parku Skowroniego i wyszukiwałam w nim pozostałości płyt nagrobnych i cmentarnych alejek. Ot, takie hobby wrocławskie. Który wrocławiak nie ma tak, że chodzi po parkach i nagrobków szuka tudzież znicze pali w alejkach? ;)

Ale mimo niewielkich zgrzytów, braku logiki tu i ówdzie historia opowiedziana przez Martę Kisiel da się lubić. I bohaterowie oraz bohaterczynie (;) lubić się dadzą. Charakterni są, tak jak trzeba :) A Wrocław taki piękny i wspaniały ;)
Czytać, czytać :)


*ŚP. Pani Joanna Chmielewska była mistrzynią jeśli chodzi o umiejętność rozśmieszania i żartów sytuacyjnych. Lesio, Dzikie Białko, Całe zdanie nieboszczyka, Lądowanie w Garwolinie - przy tych książkach łzy ze śmiechu leciały mi ciurkiem na podłogę, daleko nie miały, bo ja już tam była i turlałam się po dywanie :)