Bzem otuleni

Z prozą Magdaleny Kordel zetknęłam się tego lata, kiedy to próbowałam się z polskimi pisarkami. Jako osoba nie czytająca polskiej, kobiecej literatury, postanowiłam się jej przyjrzeć bliżej. Z tej mojej sezonowej przygody została mi otwartość na nowy gatunek książek - lekkich, kobiecych, które nie koniecznie angażują wszystkie szare komórki, ale na pewno sięgają do emocji. Wśród nazwisk, które po kolei wyciągałam z bibliotecznej półki, kilka zostało ze mną na dłużej. W tym właśnie pani Magda. Czym ujęła mnie jej proza? Po pierwsze poczuciem humoru. Czytając 48 tygodni zaśmiewałam się w głos z perypetii małżeńskich Nataszy i Sebastiana. A po drugi: czytało się tak, jak czytać się powinno - wartko, lekko i z przytupem :)



Potem było Uroczysko, które zabrało mnie w podróż z Majką do jej nowego życia na mym ukochanym Dolnym Śląsku, a konkretnie do Malowniczego w Sudetach. Szukanie dalszych przygód związanych z Malowniczym spełzło na niczym, gdyż nigdzie (do tej pory) nie udało mi się dostać ani Sezonu na cuda, ani Okna z widokiem (być może się to zmieni, gdyż książki zostały wznowione, jak mówi sieć).
Kolejne pozycje, których wątki autorka osnuła wokół małego miasteczka w górach (naszych pięknych) zdołałam już upilnować - Wino z Malwiną, Wymarzony dom oraz Wymarzony czas zauroczyły mnie swoim klimatem. Teoretycznie każda z książek zasługiwałaby na osobną recenzję, ale ja lubię zbiorczo, bo opowiadać fabuły nie zamierzam. A mamy tu znanych już nam bohaterów/ki ich perypetie oraz całe mnóstwo nowych postaci, które wzruszają i bawią. Bo postacie stworzone przez panią Magdę są sympatyczne, dają się lubić i w ich problemach znajdziemy po trochu naszych codziennych kłopotów. Samo miasteczko lekko senne, z małomiasteczkową atmosferą, która może drażnić i irytować, ale i jest nieoceniona, gdy przychodzi poważny kryzys - jak to w miejscach, gdzie wszyscy się znają (a znam kilka takich miejsc i wiem, że mają swoje wady i zalety, spotkałam też parę osób, które do Malowniczego pasowały by idealnie ).

I tym sposobem dochodzimy do ostatniej powieści, dopiero co wydanej ;p- w maju, kiedy kwitną tytułowe kwiaty - Tajemnicy bzów.
Bohaterką jest jedna ze starszych mieszkanek Malowniczego. I pisząc starszych nie mam na myśli pięćdziesięcioletnich młokosów :). Pani Leontyna, właścicielka Kuferka, sklepu z przedmiotami z duszą, która nie tyle je sprzedaje, co wypatruje dla nich nowego domu wsłuchując się w "głosy" niesłyszalne dla innych.
Kto zna historię Ziem Odzyskanych (a kto nie zna? Czy jest na sali ktoś, kto nie widział Samych swoich?), ten wie, że każdy tutaj jest skądś (oczywiście piszę o starszym pokoleniu, bo młode jest już stąd i to tak, że podczas Euro 2012 wytykano nam we Wrocławiu, że za bardzo Czechom kibicujemy i bardziej z nas Dolnoślązacy niż Polacy, ot taka mała dygresja*).
Idąc tym tropem cofamy się do młodości Leontyny we Lwowie, kiedy jeszcze była Zosią. A nawet jeszcze dalej, bo poznajemy historię jej rodziców. Skąd ta zmiana imienia? To oczywiście trzeba przeczytać.
Czas teraz na chwilę szczerości - czytając zapowiedzi na blogu autorki, o czym będzie kolejna książka, krzywiłam się. Wyobraźnia moja szła zupełnie innym torem niż pisarki. Nie miałam ochoty na kolejną historię wojenną. Na grzebanie się w przeszłości, przesiedleniach, gloryfikacji utraconych kresów. Ja chciałam więcej Malowniczego!
Zamiast tego wszystkiego, czego się obawiałam dostałam zupełnie coś innego. Romans, dramat zdradzonej miłości, zemstę ze wszystkimi jej konsekwencjami, rodzinne tajemnice, Lwów, jakiego już nie ma, ducha w leśniczówce. Miłość i śmierć. Radość i smutek. Nadzieję.
Pokuszę się o stwierdzenie, że to najlepsza z książek Magdaleny Kordel. Niby w podobnym klimacie, jak pozostałe z serii, ale całkiem inna. Przygody Majki, czy pozostałych dziewczyn opierały się na podobnym założeniu - próby odnalezienia się w małym miasteczku. Pani Leontyna jest z tym miasteczkiem zrośnięta niczym stały element pejzażu. A przecież nie zawsze była wiekową damą, właścicielką Kuferka. Następuje tutaj odwrócenie schematu i oto poznajemy opowieść nie o tym co się działo po przyjeździe, ale o tym co działo się przed nim. Miasteczko z naszymi znajomymi jest na drugim planie, między jedną opowieścią, a drugą, ale i w tym tzw. tle dzieje się sporo i wkrótce być może przeszłość i przyszłość splotą się ze sobą w nowej historii. Oczywiście nie wątpię, że powojenne perturbacje Leontyny wraz z przybyciem na Ziemie Odzyskane mogłyby być równie dobrą historią na książkę. Może kiedyś ją poznamy, może w tle zupełnie innych wydarzeń.
Ach! Jest jeszcze jeden tajemniczy dżentelmen dźwigający własną tajemnicę. To on właśnie... ciśśśśss, nie powiem wam, ja byłam zaskoczona. Może coś przeczuwałam, ale tego się nie spodziewałam :)


Tak, pani Magda jest jedną z moich ulubionych polskich autorek literatury lżejszego kalibru.


Okładka** Tajemnicy bzów jest utrzymana w stylu pozostałych książek z serii. Kolorem przewodnim jest fiolet. Nie udało się uniknąć kobiecej postaci na froncie, ale mamy zdjęcie dziewczyny z walizką na tle starego zdjęcia Lwowa. Dlaczego dziewczyna trzyma walizkę i wygląda jakby uciekała? Nie mam pojęcia. Może po prostu ucieka przed przeszłością, która i tak ją dogoni? A może autor chciał zasugerować, że walizka, to podróż, a jak podróż, to życie, przez które idziemy z własnym bagażem wspomnień? Pewnie nad interpretuję :) ale co tam, wolno mi :) w szkole mnie nauczyli, że dobrze wiedzieć, co autor miał na myśli ;)
Ogólnie okładka 4/5.

*Co by nie tworzyć nawiasów w nawiasach kolejnych - ja też jestem skądś, ale wybrałam to miejsce do życia więc i jestem stąd :) Zagmatwane. Wiem :) 

**Postanowiłam, że na koniec każdej recenzji poświęcę kilka, całkowicie subiektywnych, słów okładce. Tak, powtarzam się, nawet z tym, że się powtarzam, ale okładka potrafi zniechęcić do sięgnięcia po książkę. I często po skończonej lekturze mam zgrzyt, że wydawca poszedł na łatwiznę. Najbardziej mnie irytuje kiedy czytam o domku gdzieś na polskiej prowincji,a na okładce chata z południa USA. Błagam, niech okładki będą adekwatne do treści! Zachęcające, obrażające, oburzające, artystyczne, flegmatyczne i jakiekolwiek inne, ale niech nie będą z dupy, czy innych banków zdjęć z losowo wybraną fotką, byle było.
Tyle tytułem wstępu.